Voor op die wa-kind

Voor op die wa-kind

Ek was defnitief ‘n voor op die wa kind. Volgens my tannies kon ek sommer lank voor 2 al vlot praat. En hulle sal nie jok nie...hulle is voorbeeldige kerksusters.

In  graad 1 het ek sommer saam met my juffrou [Coetzee] die eerste dag skool toe gegaan. Waarvoor moes ek bang wees...ek het haar goed geken. Sy was een van ouma se vriendinne. Juffrou moes toe kantoor toe en vra ek moet na die klas kyk. Ek besluit toe almal moet hulle name op die bord kom skryf. Ek het natuurlik myne eerste geskryf. Eleen Grobler…so skuins teen die bord op. Ek het reggestaan met juffrou se bordliniaal...en elke kind wat nie sy of haar naam kon skryf nie...het net daar ‘ ‘n hou of twee op die hand gekry. Ek kon nie glo ‘n 6jarige kon nog nie haar/sy naam skryf nie.  Die seuns was sowaar die “domste” en het ook die hardste gehuil. Juffrou het by haar aankoms die treurige toedrag van sake gekry. Arme Kobus de Jager [later ‘n bekende advokaat] wat snikkend voor die bord staan en ek langs hom met die bordliniaal. Sy het haar hande in die lug gegooi en my sommer so met die plathand ‘n hou of drie op die kaal bo-beentjies gegee. Toe uit die klas gehol. Ek is vandag seker sy het buite gaan lag.

Ek was al ‘n groterige kind toe die pastoor een sondag preek oor “nou is die poort en min is die wat daar ingaan” Die kerk se voorsitter Oom Frikkie Botha was ‘n groot gawe reus van ‘n man. Die mense het gese hy eet sommer ‘n hele skaap by homself op. As hy by die deur inkom raak dit sommer skemer in die kerk. So staan almal na kerk buite en gesels toe my oog oom Frikkie vang. Hy was besig om swaar teen die trappe af te loop. Net daar onthou ek oom Pastoor se preek en net daar raak ek baie ontsteld, want ek was baie lief vir oom Frikkie. Ek ruk benoud aan ma se arm. My stem klink helder in die oggendlug... “Mammie, mammie, oom Frikkie gaan nooit in die hemel kom nie!” My ma word rooi en kyk geskok na my. Sy vra nog ewe verbaas: “Hoekom se jy so?” toe bars ek benoud los… “want hy is te vet en die poort is te nou, hy gaan nie deur kom nie.” Nodeloos om  te sê my boudjies het gebrand en ek dink dit was onregverdig...want ek was regtig net bang die oom is op pad warm plek toe.

Daar was ook ‘n oom in die kerk wat ‘n plaagbeheer besigheid gehad het. Ons kinders het stilletjies vir hom ‘n bynaam gehad wat ons nie voor die grootmense gebruik het nie. So sê ma na kerk vir my die oom en tannie kom tee drink en ons beter ons gedra. Skree ek net daar vir die res van die kinders wat al by die kombi wag: “julle oom Kokkeroitjie-hulle kom tee drink en ma se julle beter julle gedra!” My arme ma was bloedrooi in die gesig. Die tannie het my aangegluur, haar handsak onder die arm vasgeknyp, die oom aan die arm gegryp en reguit na hulle motor gestap. Ek moes stert tussen die bene gaan jammer sê. Die oom het agterna lekker daaroor gelag. Almal het hom toe oom Kokkeroitjie begin noem.

Tot môre

Eleen