Pa en die boemelaars
My pa was al oorlede toe daar een aand laat
gedurende ‘n vreeslike storm n dringende geklop aan die voordeur was. Burt is
af voordeur toe en ek het bo by die venster uitgekyk om te sien wat aangaan.
Twee vreemde mans het koud en nat voor die
deur gestaan. Toe Burt oopmaak vra hulle ewe beleefd hulle wil net die ou oom
sien asseblief. Burt vertel hul toe dat pa oorlede is. Die twee kyk geskok na
mekaar. Radeloosheid duidelik te lees op die son verweerde gesigte. Burt kyk op
na my waar ek uitloer. Ek trek my skouers op. Hy bekyk hulle en staan toe terug
dat hulle kan inkom.
Ek hoor net potte en panne en gedempte
stemme uit die kombuis toe ek by die trap gaan luister. Hoor hoe iemand die
mooiste gebed doen. Baie later kom Burt kamer toe. “Ek kon hulle nie net so
wegstuur nie,”sê hy, “as pa hier was sou hy hulle ingenooi het. Hulle het
blykbaar al ‘n paar keer hier by pa geeët en koffie gedrink as hulle deur
George gaan.”
Ai my pa en die afvlerk-mense. Hy kon nie by
hulle verbystap sonder om n rand of twee te gee nie. Nadat hy oorlede is sien
ek eendag uit my kantoor die boemelaar wat so by die huis ronddraai. Ek sien
hoe hy in die boom kyk en toe baie teleurgestel wegstap. Millie staan in die
deur, trane in die oë. “Mevrou hy soek kos, Oubie het altyd vir hulle sakkies
kos in die bome opgehang. Dit was nou nadat mevrou so kwaad was omdat hy altyd
die mense kos gegee het.” Ek weet nie of ek my verbeel het nie, maar ek is
amper seker ek het n beskuldiging in haar bruin oë gewaar.
Ek het lank doodstil bly sit, daar in my
mooi kantoor. Ek het skuldig gevoel en weet tot vandag nie of ek reg of
verkeerd was nie. Ek het pa die dood voor die oë gesweer as hy weer n boemelaar
in my huis inbring. Dit was nadat pa die jongman met die hartseer storie ingenooi
en kos gegee het. Later was die mannetjie skoonveld en so ook my skoondogter se
baie duur fiets.
Pa het geen kwaad in die mense gesien nie.
Hy het elke storie vir soetkoek opgeeët. Vir hulle kos gemaak en saam met hulle
gebid. Vir hulle van sy beste klere gegee. Hom vir dae bekommer of die arme
siel toe by die familie uitgekom het waarheen hy glo op pad was.
As dit reën en dit is so koud hom bekommer
oor die mense wat nie n huis of warm klere het nie. Gewonder of iemand vir
hulle kos gee. Of hulle medisyne het. Gewens hy was skatryk dan sou hy ‘n groot
plek bou en hulle kan sommer almal daar kom woon.
Pa was op ‘n keer vir dae vir my kwaad nadat
ek n bedelaar by die deur weggejaag het. Hy het my ignoreer asof ek n gees was.
Beskuldigend na my gekyk as ek kos inskep of koffie drink. Ek het naderhand so
skuldig gevoel dat elke stukkie brood swaar by my keel afgegly het.
Ek het een jaar die heerlikste
appelkoos{jam} gekook. Wil gedoen wees vir n ma wat voltyds werk en baie besig
is in die kerk en haar gemeenskap, het ek myself stilletjies op die skouer
geklop. Die rye en rye bottels op die spensrak bewonder. Tot die dag toe ek vir
die pastoor een bottel wou gee, en moes agterkom dat daar nog net twee bottels
verlore op die rak staan.
Ek het een gil gegee wat Millie vadoek in
die hand met verskrikte oë spensie toe gebring het. Sy het van my na die twee
bottels gekyk en weer na my. Toe met groot oë saggies gesê: “mevrou oubie het
dit vir die boemelaars gegee wat kom kos soek. Hy besef nie hoe duur dit vandag
is om konfyt te kook nie.” het sy smekend gesê. Teen die tyd het pa ook kom
loer wat aangaan. Hyt skuldig soos ‘n kind wat betrap is op kattekwaad vir my
gekyk.
Ek het na pa gekyk en die enos in my bloed
het bietjie bedaar. Want in sy groot bruin oë het ek die liefde van God gesien.
Wat onwrikbaar geglo het dat dit ons plig is om na die armes om te sien. Dat
ons net die mens en die behoefte moet raaksien, en nie dit wat die mens daar
gebring het nie. Dat ons nie ‘n honger mens sonder ‘n stukkie brood moet
wegstuur nie.
Dat jy nie weet of die bedelaar voor jou
dalk ‘n engel is wat God gestuur het om jou te toets nie.
Of pa reg of verkeerd was weet ek nie. Daar
staan vandag n bedelaar op elke straathoek. Dit is onmoontlik om vir elkeen te
gee. Veral vir die fris jongmanne wat so bedel. Want sê die Bybel nie, wie nie
werk nie mag nie eet nie. Dan dink ek weer hoeveel het hul werk verloor en kry
nie ander nie. Dit is ‘n moeilike saak en kan nie hier opgelos word nie. Ek
dink mens moet na jou hart en die Heilige Gees luister.
Wat ek wel weet is dat pa liefde en meelye
vir sy medemens se nood gehad het. Dat dit vir hom nie ‘n saak van moets en
moenies was nie. Net ‘n eenvoudige besluit en dit was om te gee waar hy nood
gesien het. Want al sou ons die tale van mense en engele spreek en ons het nie
die liefde nie, dan is ons maar ‘n klinkende metaal of n luidende simbaal. Want
nou bly geloof, hoop en liefde. Maar die grootste bly maar die liefde.
